Kolejny dzień.. Pogodziłam się z myślą, że dadzą mi karę nawet na załatwianie swoich potrzeb. Co to za życie? Czuję się czasem jak kobieta po 30-stce która ma dom, i wszystkie obowiązki - pranie, gotowanie, sprzątanie. Nie miałam okazji jeszcze się wybawić.. iść na imprezę, pić do  rana. Siedziałam wtedy w domu i płakałam, że mi rodzice nie pozwolili..

Siedzę w domu.. czuję pustkę. Nie wiem do czego dążę , o czym mam zapomnieć. Czuję się jak pasażer przebywający na statku - 100 km od lądu i 100 km od drugiego brzegu morza . Pustka , zapomnienie , bezruch .